Jeszcze Będzie Pięknie

Jeszcze nie wszystko zdążyło się spełnić, choć tyle już minęło dni bez słów. Nie każda droga musi być prosta, by mogła nas doprowadzić do snów. Jeszcze w powietrzu unosi się cisza, która pamięta śmiech i dotyk Twój. Jeszcze pod skórą tli się nadzieja, choć świat czasem zdaje się błądzić znów. Jeszcze będzie pięknie, choć ręce opadają i brak już sił. Dobro niespodziewanie z cienia się wyłania, wkracza oknem, ignorując drzwi. Jeszcze będzie pięknie, choć ręce opadają i brak już sił. Dobro niespodziewanie z cienia się wyłania, wkracza oknem, ignorując drzwi. Jeszcze ogrody zakwitną bez pytań, jeszcze ktoś powie: „Zostań, to już czas.” Jeszcze te noce staną się jaśniejsze, choć dziś przytłacza nas ich ciemny blask. Nie wszystko trzeba rozumieć od razu, nie każda rana goi się w jeden dzień. Ale wystarczy jedno spojrzenie, by w sercu znów nadzieja obudziła się. Jeszcze będzie pięknie, choć ręce opadają i brak już sił. Dobro niespodziewanie z cienia się wyłania, wkracza oknem, ignorując drzwi. Jeszcze będzie pięknie, choć ręce opadają i brak już sił. Dobro niespodziewanie z cienia się wyłania, wkracza oknem, ignorując drzwi. Nie każda tęsknota kończy się smutkiem, czasem to tylko droga do światła. Z popiołu wyrastają wspaniałe ogrody, a serce uczy się na nowo bić. Łzy też coś znaczą – są przecież dowodem, że wciąż nam zależy, że chcemy żyć. Nie każda cisza jest brakiem nadziei, czasem to spokój, co poprzedza świt. Jeszcze będzie pięknie, choć ręce opadają i brak już sił. Dobro niespodziewanie z cienia się wyłania, wkracza oknem, ignorując drzwi. Jeszcze będzie pięknie, choć ręce opadają i brak już sił. Dobro niespodziewanie z cienia się wyłania, wkracza oknem, ignorując drzwi. Jeszcze będzie pięknie, choć ręce opadają i brak już sił. Dobro niespodziewanie z cienia się wyłania, wkracza oknem, ignorując drzwi.